پهلوانان نمی‌میرند – کردوار نیوز

زندگی کوتاه و بدون لکه های سیاه …

غلامرضا تختی دردناک ترین یکشنبه تاریخ ورزش ایران به خانه بازگشت.

17 ژانویه 1967.

خنده در قاب های پوسیده کم رنگ نشده و محو نخواهد شد.

پیرمردی که در پشت دیوار سرد مقبره تختی در ابن باویه نشسته بود ، با خود نجوا گفت: «وقتی کودک بودم ، پهلوان رستم نامیده می شدم. ما بزرگ شدیم ، آنها گفتند تخت پهلوان. حالا بیایید فرزندانمان را قهرمان بنامیم …؟! “

و زمزمه ای در سرمای زمستان به آرامی از خیابان های یخی شهر عبور می کند.

جلال آل احمد ، نویسنده مشهور ، خوب نوشت: “او پوریا ولی نبود ، هیچ کس نبود. او بود ، بیایید دیگران را با نام و حضور قضاوت کنیم. “او بنیان و مفهوم آزادی است …”

بعضی اوقات کلمات در توصیف گلامرضا بزرگ شکست می خورند. این کلمات که 53 سال است روی کاغذ جاری است ، به ذهن خطور می کند ، مسیر تاریخ را دنبال می کند و شاید کمی درباره عظمت آن صحبت کند.

اندازه تختخواب متناسب با این کاشی های پوسیده نیست. این یک زندگی کوتاه و بدون لکه سیاه بود.

واقعیت این است که تاج و تخت رشد کرد ، به همه قلب ها رسید و به آنچه در زندگی مادی می خواستند رسید ، اما این درد قهرمان نبود. پشت آن چهره شاد ، دریایی بیکران نهفته بود که هیچ کلمه ای نمی توانست وارد دنیای حقیقت شود.

او بدون اینکه بفهمد واقعیت زندگی اش چیست به رختخواب رفت.

اکنون تنها چیزی که در تاریخ مانده است یک چهره معصوم ، قلب پاک و دستان باشکوهی است که هرگز نگه داشتن دست دیگر راحت نیست.

درباره او داستانهای زیادی وجود دارد که از نسلی به نسل دیگر منتقل خواهد شد ، اما به هر حال در این ساعات کسل کننده زندگی ، با افرادی که به نظر نمی رسد تختی باشند ، فقط یک کلمه او را توصیف می کند ؛ “قهرمان جهان”.

اکنون زندگی برای همه بدون قهرمان ادامه خواهد داشت که به زنانی که در قاب های چوبی لبخند می زنند می گوید: “قهرمانان نمی میرند”. وی تاج و تخت گللامرضا بود. یک نقطه سفید در تاریکی بی کران تاریخ ….

252 252